۱۲ پیشرفت بزرگ در حوزه تکنولوژی که در جریان جنگ جهانی اول رخ دادند

دنیای جنگ مطمئنا تاریک و وحشتناکه و کسی دوست نداره در اون گرفتار شه.
جنگ بلایی خانمانسوزه که بیشترین نزدیک به اتفاق قربانیان اون افراد بیگناه هستن؛ واسه تایید این ادعا کافیه نگاهی به دور و برمون بندازیم. اما در کمال تاسف پدیده شومی مانند جنگ رابطه تنگاتنگی با پدیده ای به درد بخور به نام علم و تکنولوژی داره و کشورها واسه نشون دادن قدرت خود و پیروز شدن در جنگای احتمالی شدیدا از علم و تکنولوژی در ساخت جنگ افزار استفاده می کنن. بعضی وقتا هدف از یه اختراع یا ایجاد روشی تازه تو یه موضوع خاص کمک به آدمی و رفاه آدما باشه اما در آخر اون اختراع به ساخت وسیله ای واسه کشتار آدما تبدیل می شه.

پس نمیشه تکنولوژی و علم رو واسه همدستی و کمک به جنگ و خونریزی مورد سرزنش قرار داد. همه کم و بیش با جنگ جهانی اول و خسارات ترسناک اون آشنا هستیم اما نکته باحال در مورد این جنگ اون هستش که روش جنگیدن در جنگ جهانی دوم نسبت به جنگای قبل از اون دچار تغییرات خیلی عجیبی شده بود که بیشترین نقش در این تغییر رو تکنولوژی اجرا می کرد.
سلاحای جدیدی در این جنگ استفاده شد که تا اون زمان بی سابقه بود و کسی اونا رو ندیده بود. در ادامه این مطلب می خوایم شما رو با ۱۲ تکنولوژی زمان جنگ جهانی دوم که در اون دوران بسیار پیشرفته بوده و واسه اولین بار در بخش جنگ مورد استفاده قرار می گرفتن آشنا کنیم.
با ادامه متن همراه باشین.

۱- تانک

در سال ۱۹۱۴، جنگ در حال حرکت و پویا که خیلی از سیاستمداران و جنگ سالاران اروپایی انتظار اونو داشتن به یه جنگ فرسایشی و بی حرکت در خاکریزها و تونلا تبدیل شده بود که هیچ طرفی امکان برد نداشت. با وجود مسلسلای زیادی که از خاکریزها و تونلای نظامیان پشتیبانی می کرد هرگونه حمله حمله کنندگان به قتل عام اونا منجر می شد.
در واقع سربازان مهاجم قبل از این که به نزدیکی خندقای دشمن برسن به وسیله مسلسلا قلع و قمع می شدن. در اون دوران صنعت خودرو با شروع قرن جدید شدیدا در حال پیشرفت بود و نظامیان به سرعت فهمیدن که این وسیله نقلیه جدید می تونه بن بست رو در میدانای جنگ بشکنه.

از این رو این وسیله رو کمی تقویت کرده و با افزایش توان مقاومت لایه خارجی خودرو در مقابل گلوله مسلسلای سبک می تونستن خیلی راحت و بدون هیچ تلفات انسانی خود رو به خطوط دشمن برسانند. در آخر با قرار دادن تعدادی مسلسل در این خودرو و جانشین کردن چرخای لاستیکی و فلزی با زنجیره ها واسه عبور از مشکلات خشن و پستی و بلندیا، یه جنگ افزار مخوف جدید به نام تانک اختراع شد.
اولین تانک «بریتیش مارک ۱» (British Mark I) نام داشت که در سال ۱۹۱۵ طراحی شده و در سپتامبر سال ۱۹۱۶ در جبهه «سومی» (Somme) وارد میدون جنگ گردید. بدون این دست اون دست کردن فرانسویا با ساخت تانکی با نام «رنو اف تی» (Renault FT) که شکلی مشابه تانکای الان داشت خود رو نشون دادن.

آلمانیا بر خلاف مهارتشان در ساخت تانکای قوی و سریع در جنگ جهانی دوم، در جنگ جهانی اول در این مورد موفق نبودن و تنها ۲۱ تانک سنگین، کم جنب و جوش و با قدرت مانور پایین با نام «A7V» تولید کردن.

۲- شعله افکن

هر چند در میونه هزاره دوم سربازان بیزانس و چینیا در مورد ساخت تجهیزاتی واسه پرتاب کردن آتیش به سمت دشمن پیشرفتای زیادی کرده بودن اما ساخت اولین شعله افکن مدرن در سال ۱۹۰۱ به وسیله یه آلمانی به نام ریچارد فیدلر انجام شد و این وسیله به وسیله ارتش این کشور واسه اولین بار در سال ۱۹۱۱ استفاده شد.
کاربرد واقعی و موثر این اسلحه فقط در دوران جنگ خندقا و در وقتی که نبردها به بن بست رسیده بود مشخص شد.

در اون دوران اگه نیروهای مهاجم در تعداد فراوون به خطوط دشمن حمله می کردن، سربازان دشمن به درون چاله هایی که در کناره این خندقا کنده بودن خزیده و نابود کردن اونا سخت می شد.
شعله افکن، برخلاف نارنجک، می تونست نیروهای دشمن رو به اصطلاح «خنثی» کنه و زنده زنده بسوزونه بدون اینکه به ساختار چاله ها آسیبی برسونه که بعداً می تونست مورد استفاده نیروهای مهاجم قرار گیرد. این اسلحه آتشین واسه اولین بار در سال ۱۹۱۵ در جبهه «وردن» (Verdun) به وسیله نیروهای آلمانی استفاده شد.

۳- گازهای سمی

در طول جنگ جهانی دوم گازهای سمی به وسیله هر دو طرف نبردها استفاده شد که یافته های فاجعه باری رو هم به دنبال داشت. واسه اولین بار، نیروهای آلمانی در ۳۱ ژانویه سال ۱۹۱۵ در جنگ «بولیموف» (Bolimov) از گاز سمی زایلیل بروماید (xylyl bromide) یا متیل بنزیل بورماید که در گلولهای خمپاره قرار داده شده بود علیه نیروهای روسی استفاده کردن اما به دلیل سرمای شدید هوا در منطقه این گاز یه سرعت منجمد شده و کارآیی خود رو از دست داد. اولین استفاده موفقیت آمیز از گاز سمی در ۲۲ آوریل ۱۹۱۵ در نزدیکی منطقه «ایپر» (Ypres) در فرانسه اتفاق افتاد که در این مورد نیروهای آلمانی با به کار گیری کپسولای بزرگی گاز کلرین رو روی سربازان فرانسوی که در داخل خندق هاشون پناه گرفته بودن ریختند.

در نتیجه نیروهای مداقع فرانسوی فرار کردن و این به کار گیری گازهای سمی باعث پیروزی قابل توجه و قطعی نشد چون نیروهای زمینی آلمانی بسیار کنه عمل کرده و پس از اینکه گاز از بین رفت نیروهای متفقین دوباره کنترل مواضع قبلی خود رو به دست گرفتن. بعد از مدت کوتاهی نیروهای متفقین هم به به کار گیری گازهای سمی روی آوردن و در طول سالای باقیمونده جنگ هر کدوم از دو طرف مواد شیمیایی خطرناک تر و کشنده تری رو تولید می کردن که تاثیر ماسکای گاز که تازگیاً ساخته شده بود رو از بین ببرن. در آخر نتیجه همه این اقدامات تنها رنج و سختی سربازان بود و تاثیری زیادی در نتیجه نبردها نداشت و البته تغییری هم حاصل نشد.

۴- گلولهای رسام

در حالی که جنگ جهانی دوم در سالای پایانی خود به جنگی فرسایشی و بی نتیجه تبدیل شده بود، جنگ در شب هم شدیدا بی ثمر انگاشته می شد چون در واقع سربازان نمی دیدن که به چی شلیک می کنن. انگلیسیا با ساخت گلولهای رسام (tracer bullets) جنگ در شب رو آسون تر کردن. در واقع این گلولها مقداری مواد قابل اشتعال همراه خود داشتن که یه رد فسفری رنگ رو موقع شلیک و در طول راه از خود به جای می گذاشت.

اولین مورد به کار گیری این گلولها در سال ۱۹۱۵ با موفقیت چندانی همراه نشد چون ردی که این ترکیب فسفری از خود به جای می گذاشت بسیار بی نظم و متغییر بوده و تنها تا ۱۰۰ متر ادامه داشت. اما دومین نسخه از این گلولها با نام «.۳۰۳ SPG Mark VIIG» که در سال ۱۹۱۶ ساخته شد  یه نور سبز- سفید همیشگی و روشن از خود به جای می گذاشت که خوب دیده می شد.
علاوه بر این، گلولهای رسام کاربرد دیگری هم داشتن و اون این که به خاطر ترکیبات اشتعال زای خود می تونستن هیدروژن رو منفجر کنن و بعدا واسه منفجر کردن زپلینای آلمانی که بریتانیا رو شدیدا تهدید می کردن استفاده شدن.

۵- چرخ دنده قطع کننده

در شروع جنگ جهانی اول تنها یه دهه از ساخت هواپیماهای تقریباً مدرن می گذشت. هر چند در همین مدت کوتاه هم از این پلتفرم دارای قدرت پرواز واسه بمباران مواضع دشمن استفاده می شد اما به کار گیری مسلسل در هواپیماها با مشکل همراه بود چون گلولها معمولاً به پرهای پروانه جلو هواپیماها برخورد می کردن. واسه اولین بار نیروهای آمریکا از مسلسل در داخل هواپیمای جنگی استفاده کردن که در واقع در زیر هواپیما قرار داشت و به به کار گیری یه بند چرمی به سمت زمین نشونه گرفته می شد.
فردی که در کنار خلبان هواپیما  می نشست وظیفه شلیک و کنترل این مسلسل رو رو دوش داشت. اینجور پلتفرمی واسه نبردهای هوایی ایده آل نبود و با مشکلاتی همراه بود از جمله اینکه باید دو نفر در داخل هواپیما به صورت همزمان روی اون متمرکز می شدن.

راه حل دیگه این بود که مسلسل رو بالای سر خلبان نصب کرد تا گلولها به پرهای پروانه برخورد نکنن اما این روش هم هدفگیری رو خیلی سخت می کرد.
بعد از این که یه مهندس سوییسی به نام فرانتس اشنایدر اختراع خود با نام «چرخ دنده قطع کننده» (interrupter gear) در سال ۱۹۱۳ به ثبت رساند، نسخه کامل تری از اون به وسیله یه طراح آلمانی به نام آنتونی فوکر ارائه شد که همگام کننده (synchronizer) ی اون روی دندانه قرار گرفته و به محور پروانه وصل می شد که به مسلسل این امکان رو می داد که در حالی که پروانه هواپیما در حال گردش بود از بین پرها شلیک کنه.
نیروهای نظامی آلمانی در ماه می سال ۱۹۱۵ از اختراع فوکر استفاده کردن و نیروهای متفقین هم بدون این دست اون دست کردن نسخه های خود از این چرخ دنده قطع کننده رو ساختن. اشنایدر بعدا فوکر رو به دزدیدن ایده خود متهم کرد.

۶- کنترل ترافیک هوایی

در اولین روزای پرواز، وقتی که هواپیما از زمین بلند می شد خلبان اون دیگه هیچ ارتباطی با دنیای زمینی نداشت و هیچ اطلاعاتی به اون نمی رسید مگه از راه سیگنالای تصویری مانند پرچما و چراغایی که در روی زمین قرار داشتن. این وضعیت در نتیجه تلاشای ارتش آمریکا تغییر کرد که اولین بیسیمای دوطرفه رو در طول دوران جنگ جهانی دوم روی هواپیماهای خود نصب کرده ومورد استافاده قرار دادن. البته آمریکاییا این کار رو قبل از ورودشون به جنگ انجام داده بودن.

پیشرفت این تکنولوژی در سال ۱۹۱۵ در سن دیگو شروع شد و در سال ۱۹۱۶ مهندسین پروازی موفق شدن پیامی رادیویی رو تا فاصله بیشتر از ۲۲۰ کیلومتر ارسال کنن. اینجوری ارسال پیامای رادیویی بین خلبانان و پایگاه های پروازی و هم اینکه بین خلبانانی که در هوا بودن ممکن شد.
اینجوری در سال ۱۹۱۷ واسه اولین بار صدای یه آدم از یه بیسیم موجود در هواپیما به پایگاهی در زمین ارسال گردید.

۷- بمبای زیرآبی

در طول جنگ جهانی اول حمله زیردریاییای یوبوت (U-boat) آلمانی به کشتیای باربری متفقین باعث غرق شدن میلیونا تن محموله و کشته شدن ده ها هزار ملوان و غیرنظامی شده بود. به خاطر همین متفقین عزمشونو جزم کردن راهی واسه مقابله با زیردریاییای خبیث دشمن پیدا کنن. راه حل به کار گیری بمبای عمقی بود که در واقع از عرشه کشتیا به وسیله پرتاب کننده یا هر وسیله دیگری در آب رها می شد.
این بمبا یه منفجرکننده هیدرواستاتیک داشت که عمق آب رو بررسی می کرد و بعد بمب رو منفجر می کرد تا آسیبی به خود کشتی نرسه.

بعد از این که ایده ساخت اینجور بمبی در سال ۱۹۱۳ مطرح گردید، اولین بمب زیردریایی با نام «Type D» در ژانویه سال ۱۹۱۶ به وسیله واحد اژدر و مین نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا ساخته شد.
اولین زیردریایی یوبوت آلمانی با نام «U-68» در ۲۲ مارس ۱۹۱۶ به وسیله بمب زیردریایی بریتانیاییا غرق شد.

۸- هیدروفون

البته در اون دوران به کار گیری امواج صوتی واسه پیدا کردن محل یوبوتا کمک بسیار بزرگی بود که در واقع نیاز به میکروفونی داشت که در زیر آب هم کار می کرد و به اون «هیدروفون» (hydrophone) یا آب آوا سنج گفته می شد.
اولین هیدروفون در سال ۱۹۱۴ به وسیله رجینالد فسندن که مخترعی کانادایی بود اختراع شد.
ایشون در واقع پس از فاجعه غرق شدن تایتانیک به دنبال راهی واسه موقعیت یابی کوه های یخی در زیر آب می گشت و این وسیله جدید کمک بزرگی در این مورد بود هرچند نمی تونست راه حرکت وسیله زیر دریا رو مشخص کنه و تنها فاصله اونو اعلام می کرد.

هیدروفون بعدا به وسیله یه فرانسوی به نام پل لنگوین و یه روسی به نام کنستانتین چیلوفسکی پیشرفت یافت. تلاشای این دو باعث شد مبدلی فراصوتی ساخته شه که براساس پیزوالکتریک (piezoelectricity) یا برق فشاری کار می کرد.
هم اینکه با به کار گیری ذخیره الکتریکی که در مواد معدنی خاصی وجود داشت این کار ممکن می شد.
در واقع لایه ای از کوارتز بین دو صفحه فلزی قرار می گرفت که با کوچیکترین تغییرات در فشار آب که در نتیجه امواج صوتی موجود در آب به وجود می اومد عکس العمل نشون می داد و این روش به فرد امکان می داد که فاصله و راه حرکت شیئی که در زیر آب حرکت می کرد رو تشخیص بده.

هیدروفون اولین یوبوت رو در آوریل سال ۱۹۱۶ شکار کرد.
نسخه های پیشرفته بعدی که به وسیله کارشناسان آمریکایی ساخته شده بود می تونست یوبوتای آلمانی رو در فاصله ۴۰ کیلومتری هم شناسایی کنه.

۹- ناوهای هواپیمابر

اولین باری که یه هواپیما از یه کشتی در حال حرکت برخاست ماه می سال ۱۹۱۲ بود که طی اون یه افسر خلبان بریتانیایی به نام چارلز رامنی سامسون سوار بر یه هواپیمای دو باله پانتون کوتاه مدل S.27 از روی سطحی شیب دار روی عرشه کشتی «HMS Hibernia» در خلیج ویموث (Weymouth Bay) به پرواز درآمد. با این وجود کشتی هیبرنیا یه ناو هواپیمابر واقعی نبود چون هواپیماها نمی تونستن روی عرشه اون فرود بیان. در واقع هواپیماها باید در آب فرود اومده و بعد به روی عرشه منتقل می شدن که باعث شده بود روند فرود هواپیماها بسیار طولانی و ناجور باشه. اولین ناو هواپیمابر واقعی «HMS Furious» نام داشت که ناوی با طول حدود ۲۴۰ متر و دو توپ ۱۸ اینچی بزرگ بود اما در آخر کارشناسان نیروی دریایی بریتانیا به این نتیجه رسیدن که این توپا اونقدر بزرگ و قوی هستن که لرزش حاصل از شلیک اونا می تونه ناو رو به چند قطعه تقسیم کنه.

اینجوری اونا برنامه های خود رو تغییر داده و ناوی ساختن که سطح صاف بلندی داشت و هواپیماها هم می تونستن از روی عرشه اون بلند شن و هم فرود بیان. هم اینکه واسه این که مکان بیشتری واسه بلند شدن و فرود هواپیماها وجود داشته باشه در زیر این عرشه آشیانهایی تعبیه شد که امروزه هم به همون شکل در ناوهای هواپیمابر مدرن هست.
فرمانده ادوارد دانینگ اولین خلبانی بود که یه هواپیما رو روی کشتی در حال حرکت فرود آورد و این کار رو با فرود یه هواپیمای ملخ دار «Sopwith Pup» روی عرشه ناو «HMS Furious» در ۲ آگوست سال ۱۹۱۷ انجام داد.

۱۰- هواپیمای بدون سرنشین

اولین هواپیمای بدون خلبان در سالای ۱۹۱۶ و ۱۹۱۷ به وسیله دو مهندس و مخترع در نیروی دریایی آمریکا به اسمای المر اسپری و پیتر هویت ساخته شد که در واقع در اول اونو به عنوان یه بمب هوایی طراحی کرده بودن و اولین نوع از موشکای کروز امروزی به حساب می اومد. هواپیمای بدون سرنشین و خودکار هویت- اسپری (Hewitt-Sperry Automatic Aircraft) کمی بیشتر از ۵٫۵ متر طول و تنها ۷۹ کیلوگرم وزن داشت و با به کار گیری تعدادی ژیروسکوپ و ارتفاع سنج واسه تشخیص ارتفاع هدایت می شد.
اولین هواپیمای بدون سرنشین در ۶ مارس ۱۹۱۸ در لانگ آیلند به پرواز درآمد.

در آخر فوت وفن هدف گیری و پرواز واسه استفاده موثر در هدف قرار دادن کشتیای دشمن بسیار دقیق عمل نمی کرد.
تلاشا واسه پیشرفت این هواپیماها در سالای پس از پایان جنگ جهانی اول هم با قرار دادن سیستم کنترل رادیویی از راه دور روی اونا ادامه داشت تا این که پیشرفت اونا در نیروی دریایی آمریکا در سال ۱۹۲۵ تموم نشده گذاشته شد.

۱۱- دستگاه های عکسبرداری اشعه ایکس سیار

با وجود میلیونا سربازی که از زخمای دردناک و کشنده رنج می بردن نیاز شدیدی به یه دستگاه پیشرفته جدید در بخش تشخیص و درمان در طول جنگ جهانی اول وجود داشت. در اون دوران دستگاه های عکسبرداری اشعه ایکس وجود داشت اما هم دارای حجم زیادی بوده و هم به دلیل ظرافت، جمل و نقل اونا ممکن نبود. ماری کوری با شروع جنگ ایستگاه های عکسبرداری اشعه ایکس سیاری رو واسه سربازان فرانسوی راه اندازی کرد و در اکتبر سال ۱۹۱۴ اولین دستگاه های اشعه ایکس رو روی خودروهای سبک و نیمه سبک در خطوط مقدم جنگ نصب کرد.

در انتهای جنگ جهانی دوم ۱۸ دستگاه از این «خودروهای رادیولوژی» (radiologic cars) یا «کوریای کوچیک» (Little Curies) در میدانای جنگ حضور داشتن. حتی یه مخترع آمریکایی- آفریقایی به نام فردریک جونز موفق شد یه دستگاه اشعه ایکس قابل حمل کوچیک تر رو در سال ۱۹۱۹ اختراع کرد.
جونز مخترع سرشناسی بود و از دیگر اختراعات اون میشه به سیستمهای منجمد سازی و سردخانه ای، سیستمای تهویه و  ماشینای چمن زن گازوئیلی خودکار اشاره کرد.

۱۲- نوارهای بهداشتی

زنان همیشه در طول تاریخ واسه حل مشکل عادت ماهیانه خود تلاش می کردن که از لباسای زیر یه بار مصرف یا قابل شستشو استفاده کنن، حتی در دوران مصر باستان واسه این موضوع از برگای نرم پاپیروس استفاده می شد.
اما به کار گیری نوارهای بهداشتی امروزی با ساخت یه ماده نواری سلولزی در طول جنگ جهانی دوم ممکن شد و کمی قبل از اون پرستاران فرانسوی یه بانداژ سلولزی جاذب و تمیز رو ساخته بودن که نسبت به بانداژهای قبلی بهتر و ایمن تر بود. پرستاران بریتانیایی و آمریکایی هم به سرعت از این نوارهای بهداشتی جدید استفاده کردن و ساخت اونا به سرعت و به صورت صنعتی در آمریکا شروع شد.

در سال ۱۹۲۰ شرکت کیمبرلی-کلارک اولین نوار بهداشتی تجاری رو با نام «کوتکس» (Kotex) که از ترکیب اول دو واژه «cotton»به معنی کتون و «texture» به معنی پارچه ساخته شده بود تولید کرد.
اما فروش و رواج این نوارهای بهداشتی در اول با مشکلاتی همراه بود چون تبلیغات در مورد اون مانند دیگه جنسا ممکن نبود. تا این که در سال ۱۹۲۶ شرکت مونتگومری وارد با قرار دادن نوار بهداشتی در کاتالوگ مشهور خود این تابو رو شکست.