انرژی مثبت‌نویسی در شبکه‌های اجتماعی را جدی بگیریم
صفحات شخصی فیس بوک و اینستاگرام بعضیا رو که باز می کنیم، با سیل خروشانی از پستا و تصاویر غمناک، مضطرب و به قول روان شناسا: انرژی منفی و ناهنجار بر می خوریم که معمولا مخاطب از مشاهده اونا چیزی یاد نمی گیره و پس از چند لایک الکی، از این صفحات خارج می شه.
این که به چه دلیل واقعا بعضیا که شمارشان هم اصلا کم نیس، صبح تا شام، تصنیفا و پیاما و کامنتا و جملات کوتاه و بلند انرژی منفی و غم انگیز رو به اشتراک می ذارن، از جنبه های مختلفی قابل تحلیله.
فرق شبکه های اجتماعی با وبلاگ نویسی در اینه که شما هر چیزی در وبلاگ بنویسین، تا کسی وارد وبلاگ شما یا سایت شما نشه، به طور ناخواسته، تماشاگر اعلام فضل تون در زمینه های جور واجور نیس؛ اما قضیه در شبکه های اجتماعی فرق داره.
همه کسایی که صفحه اختصاصی تون رو در فلان شبکه اجتماعی دنبال می کنن، براساس اکو سیستم و ساختاری که در بیشتر این نوع شبکه ها هست، به محض انتشار پستی، از اون آگاه و مشاهده اش می کنن، مگه اینکه در تنظیمات فنی خود، خواهان مخفی (hidden) شدن پستای یه کاربر مشخص شید.
مشاهده ناخواسته همه تصاویر و پستای دوستان فالو شده در شبکه های اجتماعی دلیل می شه تا در طول روز، مجبور باشیم هر وقتی که صفحه خود رو تو یه سوشیال مدیا refresh می کنیم، با سیلی از پیاما و تصاویر و کامنتایی مواجه شیم که دوستان و آشنایان منتشر کرده و به اشتراک گذاشته ان.
رو به رویی با صدها و بعضی وقتا هزاران تصویر و نوشته در شبکه های اجتماعی دلیل می شه تا ذهن ما، همیشه به طور ناخواسته درگیر موضوعات و مقولاتی شه که در فهرست اولویتای چشمی و چیزای مورد علاقه ما جای ندارن و بخاطر این، تمرکز فکری رو خراب می کنن.
تصور کنین که دوست شما به جای انتقاد مثبت گرا از کسایی که طبیعت رو به آلودگی میکشونن و زمینه تخریب محیط زیست رو جفت و جور می کنن، مرتب تصاویری از کشتار حیوانات، خلاص شدن زباله در محیط زیست کشور و موارد دیگری از این قسم اقدام کنه.
تصاویری دلخراش و متنای دلخراش تر و غم انگیز که روحیه رو خسته و ذهن ناخودآگاه خیلیا رو تا مدتا به خود درگیر می کنن.
انتشار زیاد تصاویر دلخراش از محیط زیست یا هر چیز دیگه از ایران در فضای مجازی، نه فقط واسه هموطنان، بار آموزشی و اطلاع رسانی مطلوب نداره، بلکه پرستیژ اونا رو در برابر شما کاهش داده و اگه به ارائه لایک یا کامنت زیر این تصاویر دلخراش (حتی با دید انتقاد) روی بیارین، دیگه دوستان ایرونی و بین المللی شمام ناخواسته اونا رو مشاهده می کنن.
حال تصور کنین، فلان دوستان غربی یا شرقی شما، قصد سفر به کشور رو داشته باشن. این همه تصاویر انرژی منفی، نگران و ناراحت کننده ای که شما در طول روز از مناطق جور واجور تحت آسیب ایران لایک و فالو می کنین، اونا رو به سفر به کشورمون تشویق می کنه یا باز می داره؟ پستای تشویق کننده و انرژی مثبت از طبیعت و فرهنگ و اقوام ایرونی، بقیه رو به بازدید از سرزمین بکر ایران تشویق می کنن یا پستای منفی؟
نگفته پیداست که هر اندازه مطالب و تصاویر شادی آفرین، مثبت و قشنگتر از جذابیتای طبیعی، فرهنگی، باستانی، گردشگری و اجتماعی ایران یا هر جای دیگه دنیا در شبکه های اجتماعی به اشتراک گذاشته شه، بار علمی و توان فهم مخاطبان به وسیله این موضوعات منتشر شده زیاد می شه و به همین خاطره که یکی از جنبه های مثبت شبکه های اجتماعی رو جنبه فرصت آفرینی واسه کار و کاسبی می دونن.
شما به عنوان کاربر شبکه های اجتماعی، چه داخلی و چه بین المللی، باید تلاش کنین تا از ظرفیتای فرصت آفرین این شبکه ها واسه ارتقای پرستیژ خود در فضای سایبر و افزایش معلومات تون استفاده کنین.
راهکارایی واسه مثبت نویسی
واسه مثبت نویسی در شبکه های اجتماعی و دوری از انرژی منفی گراییای بعضی وقتا کاذب برخیا، راه حلای زیادی هست که در گفتار امروز به تعدادی از اونا می پردازیم.
در انتشار تصاویر دقت کنین
تصاویر بعضی از کاربران ایرونی به خصوص در شبکه محبوب این روزا (اینستاگرام) و حتی پیام رسان موبایلی ۲۰ میلیون کاربری تلگرام، پر از عکسای غم و غصه و نوشته های منفی و مضطرب کننده س. مهم نیس درباره بورس می نویسید یا تحلیل مسائل سیاسی و اجتماعی و حتی گزارش خرید فلان لباس از فلان پاساژ، تصاویری که انتخاب می کنین، با دقت باشه و عاملای نژاد پرستانه، انرژی منفی و غم انگیز در اون دیده نشه.
حجم خیلی از سیل انرژی منفی نویسی ایرانیان در شبکه های اجتماعی، به بد سلیقگی و کج سلیقگی اونا در انتخاب تصاویر واسه متون و پست هاشون ربط داره.
همه قبل از خوندن مطالب شما، عکس یا تصاویر هر پست رو مشاهده می کنن. واسه جلب نظر مخاطبان تون، تصاویری که بار مثبت، خوشحال، روحیه بخش و آموزنده داشته باشن رو در نظر گرفته و به اشتراک بذارین.
شاید قبل از منتشر کردن هر پست، لازم باشه بیشتر در گوگل دنبال عکس خوب مربوط به اون باشین تا تصور و برداشت مطلوبی رو از پست به مخاطب منتقل کنین. این تامل و صبوری رو به خرج بدین تا فضای جامعه اطلاعاتی کشور از پست نویسیای منفی سایبری خلاص شه.
ادبیات نوشتاری مثبت گرای شادی آفرین رو یادتون نره
مثبت نوشتن حتی واسه انتقاد از یه موضوع، هنر افراد بافرهنگ س. این وقت و وقتی که صرف انتشار مطالب می کنین (مهم نیس محتوایش چه میشه)، به شکلی صرف شه که وقتی ۵ سال دیگه به اون پست مراجعه می کنین، از خجالت مجبور نشید روی دکمه remove کلیک کنین. بسیار اتفاق افتاده که کاربران پس از مدتا، بعضی از پستای خود رو به دلایل جورواجور حذف می کنن.
بعضی از این دلایل، به چگونگی پرداخت به موضوع اشاره داره که در نظر اونا، روش خوبی واسه ادبیات نوشتاری در نظر نگرفته و مطلب نتونسته خوب پیام و منظور فرد رو به بقیه منتقل کنه.
پس، گر چه شبکه های اجتماعی فضای آزادی واسه طرح دیدگاه ها به هر اندازه در هر زمان و مکانه، اما تلاش کنین تا با منتشر کردن مطالب مثبت و آموزنده و باحال، فرصت دیده شدن بهتر و بیشتری رو به مطالب خود بدین.
شاید آشنایی با سبک اینستا نویسی پرویز پرستویی بخاطر این خالی از لطف نباشه.
از جملات قصار روحیه بخش بزرگان استفاده کنین
واسه شمام پیش اومده، وقتی جمله ای قصار و باحال با نکات نغز از فلان شخصیت تاریخی معاصر یا غیر معاصر به وسیله دوستان شما منتشر می شه، تاثیر دو چندانی تو ذهن تون میذاره. تلاش کنین از این روش واسه بهتر دیده شدن مطالب و پیاما و پستای خود در شبکه های اجتماعی به قصد انرژی مثبت آفرینی استفاده کنین.
مغز و ذهن شما، در دراز مدت با این محتوای مثبت، آغشته شده و تاثیری رو در سبک زندگی و فعالیتای روزمره در صورت تمرکز همیشگی روی اون، مشاهده می کنین.
شبکه اجتماعی، دفترچه خاطرات ذهن مریض نیس
این جمله مهمیه. خیلیا فکر می کنن، بهتر دیده شدن و کسب دنبال کننده بیشتر و معروف تر شدن، از راه تحکیم و موندگاری روند انرژی منفی آفرینی در شبکه های اجتماعیه، در حالی که اینجور روشی در دراز مدت، نتیجه برعکس داره.
به حریم خصوصی و حریم ذهنی دوستان و آشنایان خود احترام بذارین. همه واقعا در جریان نظر و منظور شما نیستن. هر کسی نگرانیای خاص خود رو در زندگی داره.
با پستای مثبت، شادی رو به ذهنای بعضی وقتا خسته مردمون روزگار ما بیارین.
همیشه مطالب خود رو از دید یه کودک ببینین
اگه کودک شما یا کودک دوستان و اقوام تون از شما بخواد درباره این پست صحبت کنین، اونقدر مطلب مورد بحث ارزش توضیح و بار معنایی داره؟ اگه از دید یه کودک به بعضی از پستای خود قبل از منتشر کردن نگاه کنین، می فهمین که شاید اینا ارزش انتشار رو نداشته باشن و معنی خاصی رو جز استرس اذهان دوستان، منتقل نمی کنن.
همیشه مطالب خود رو از دید یه متخصص ببینین
علاوه بر اون که بعضی از پستا رو از دید یه کودک تحلیل می کنین که دریابید این مطلب، چقدر منفی میشه یا مثبت، از دید یه کارشناس هم به این پست نگاه کنین. چقدر این محتوا می تونه بار آموزش و معنایی و بستر بیشتر دیده شدن و اشتراک گذاری رو جفت و جور کنه؟ چه عاملایی واسه مخاطب مداری مثبت در اختیار داره؟ چند هفته یا چند ماه یا چند سال دیگه به فکر انتشار دوباره اون هستین یا حذف اون؟
حریم خصوصی مهمه
انرژی مثبت نویسی و خوشحال نویسی در شبکه های اجتماعی، یعنی احترام به حریم خصوصی افراد در فضای سایبر. حریم خصوصی فقط انتشار تصاویر خصوصی بقیه یا مزاحمتای اینترنتی نیس.
استرس اذهان دوستان در اینترنت با محتواهای منفی و دلهره آور و اضطراب آفرین، خود یعنی در گیر کردن ذهنایی که بی دلیل، با پستای منفی، مشغول شده.
